Szczęście zna najlepszą porę. Wywiad z Kasią Sokołowską

Zdjęcie: Piotr Porębski, stylizacja: Maria Szaj, makijaż: Wilson kosmetykami Inglot, fryzura: Kamil Pecka. Płaszcz Fusset, klapki na obcasie Kazar x Kasia, bransoletki Elixa, Apart, naszyjnik Apart

Tekst ukazał się w magazynie Twój Styl nr 7/2022.

Piękna, zdolna, popularna... Takim się zazdrości, bo się wydaje, że mają wszystko. Nie myślimy, że szczęście rzadko bywa kompletne, a w życiu zawsze jest coś za coś. Kasia Sokołowska jako 49-latka urodzi dziecko. Długo na to czekała, pragnęła być mamą. Teraz nie ma wątpliwości, co jest ważne, zwalnia tempo pracy. I cieszy się z nowej roli, choć jest też myśl, jakie będzie to dojrzałe macierzyństwo.

Kasia jest w siódmym miesiącu ciąży. W apartamencie kończy się remont, zostało ustawienie książek na półkach, w pokoju dziecięcym brakuje jeszcze paru rzeczy, trzeba jechać na zakupy. Lubi, kiedy bliscy mówią: zwolnij, daj się wyręczyć. Na to czekała, żyjąc aktywnie, w biegu. Zbliża się do pięćdziesiątki i czuje, że to dobry czas na dziecko. Ciąża dodała jej jeszcze więcej energii i radości. Kręci się po domu, robi kilka rzeczy naraz, wygląda promiennie.

Twój STYL: Nie powinnaś trochę wyhamować?

Kasia Sokołowska: Dobrze, już siadam, (śmiech) ale wyhamować nie jest łatwo. Wkrótce zaczynam zdjęcia do kolejnego sezonu Top Model, nie porzucam programu. Dlatego próbuję zdążyć ze wszystkim przed porodem.

TS: Jaką matką chcesz być?

KS: Kochającą. Nie umiem powiedzieć więcej, bo ta przygoda dopiero się zaczyna. Nie chcę mieć za dużych oczekiwań, także wobec siebie, ale… w tym czasie, co chyba jest naturalne, mam trochę bardziej refleksyjne podejście do życia. Niedawno byłam w Karkonoszach. Siedziałam, patrząc na Śnieżkę, i pomyślałam, że chciałabym być dla mojego syna jak ta góra, mocna i pewna. Chodzi o to, żeby miał we mnie oparcie, chcę pokazywać mu dobre wartości.

TS: Takie, których nauczyłaś się w swoim rodzinnym domu?

KS: Tak. Miałam ciepły, bezpieczny dom. Rodziców, którzy uczciwie pracowali, a mama była jedną z „siłaczek” tamtych czasów: dbała o dom, zajmowała się nami, nie miała do pomocy żadnej opiekunki. Rodzice nas wspierali, dawali wiarę w siebie. Czułam się silna, ale nie jakoś szczególnie wyjątkowa. Takich dzieci wokół mnie było wiele. Szybko stałam się samodzielna i za to też jestem im wdzięczna, bo godzili się, żebym przez kilka miesięcy w roku podróżowała z zespołem. 

TS: To były pierwsze wyprawy w wielki świat? Dalej niż rodzinne miasteczko?

KS: Ważne, by dziecko nie miało kompleksów. Miałam siedem lat, gdy zamieszkaliśmy w Poniatowej pod Lublinem. Danuta i Witold Danielewiczowie, moi dyrygenci i mentorzy, stworzyli tam niesamowity „kombinat” muzyczny: chór, orkiestrę, zespół muzyki dawnej. Spędziłam w nim 15 lat. Koncertowaliśmy po całym świecie. To była treść mojego życia. Muzyka, podróże rozbudziły mój apetyt. Wyobraź sobie dwunastolatkę, która występuje w pięknych salach koncertowych, we włoskim kościele czy hiszpańskim klasztorze z najlepszą akustyką na świecie. Przeżywałam artystyczne uniesienia nieporównywalne z niczym innym. Przy okazji uczyłam się odpowiedzialności za siebie, a rodzice – wyrozumiałości. To była kwestia ich zaufania i tolerancji dla moich wyborów. To drobne cegiełki w wychowaniu. Chcę podobnie wychować moje dziecko.

TS: Będziesz dojrzałą mamą. To daje dystans, przewagę życiowego doświadczenia czy też obawy, że będziesz miała mniej czasu na wychowanie, obecność w życiu syna?

KS: Jestem przekonana, że właśnie teraz będę mo