Nie umiem nic nie robić. Wywiad ze Zbigniewem Buczkowskim

Tekst ukazał się w tygodniku Tele Tydzień nr 27/2023

Na krótkie wakacje wyskoczył z żoną nad morze. Wykorzystał ten czas, żeby naładować baterie przed powrotem na plan 13. sezonu serialu „Lombard. Życie pod zastaw”.

Pamięta Pan jeszcze, jak uprawiał boks w młodości?

Oczywiście, że pamiętam, choć byłem wtedy młodym chłopakiem i trenowałem zaledwie trzy lata. Zacząłem z dosyć prozaicznych powodów. Poszedłem jako 14-latek na spacer z koleżanką. W pewnym momencie zaczepił nas starszy o trzy lata Stasiek, który zażądał, żebym dał mu 2 złote. Nie bardzo chciałem, więc mnie uderzył. Przy tej dziewczynie (śmiech). To był dla mnie wielki wstyd, ale też impuls, żeby zrobić coś, co pozwoli mi się w przyszłości obronić. Tak oto zapisałem się na boks w klubie Legia Warszawa. Czasem wydaje mi się, że moje wnuki myślą, iż miałem nudne dzieciństwo, bo nie było atrakcji w postaci tych wszystkich tabletów i smartfonów. Ale to nieprawda. My jako dzieci spędzaliśmy długie godziny „na powietrzu”. Życie toczyło się przy trzepaku i na trzepaku, od rana do wieczora kopaliśmy piłkę, graliśmy w szczypiorniaka (piłka ręczna – red.) i uprawialiśmy dużo różnych sportów. Organizowaliśmy nawet rozgrywki między podwórkami. Nawiązywaliśmy relacje, takie głębokie. Niektóre z nich trwają do dziś.

Ten młodzieńczy boks przydał się Panu potem?

O tak, choćby na planie filmowym.