Lidia Popiel | Nic nie muszę, mogę wszystko

Tekst ukazał się w magazynie PANI nr 9/2025

Przekorna. Lubi chodzić pod prąd, unika schematów, walczy ze stereotypami. Spódnica mini? Długie, siwe włosy? Proszę bardzo! Lidia Popiel to ceniona fotografka, która na nowo podbija światowe wybiegi mody.

PANI: Często słyszysz, że jesteś piękna?

LIDIA POPIEL: Zdarza się. (śmiech) I za każ­dym razem czuję się nieco dziwnie…

Dlaczego?

Bo może to żarty? Jakaś forma przekomarza­nia się? Oczywiście komplementy są miłe, ale ja nie zachwycam się sobą. Nie stoję przed lu­strem, mówiąc: „Lideczko, ale ty świetnie wyglądasz!”. Lubię czuć się zadbana czy do­brze się ubrać, ale pielęgnuję w sobie dystans do fizyczności. Zresztą nie tylko własnej, piękna wolę doszukiwać się wewnątrz, a nie na zewnątrz.

Zapytałam cię o to, bo niecałe trzy lata temu podpisałaś kontrakt z agencją modelek. Pracujesz na całym świecie, jeździsz na fashion weeks. A przecież jesteś też cenioną fotografką i wykładowczynią, miałaś co robić.

Zawsze mam co robić, jednak moda zajmuje szczególne miejsce w moim życiu. A agencja Selective Models nie tylko idzie zgodnie z trendami, ale też ma ogromne serce do lu­dzi. Ich propozycja była dla mnie wzmacnia­jąca, bo przez całe życie na coś było się „za starym”. Ale zmiany nadeszły i teraz liczy się różnorodność. Przed obiektywem może sta­nąć każdy, kto ma tylko ochotę powalczyć w tym zakresie. Co prawda uczestnictwo w castingach nie jest łatwe, jednak można się przyzwyczaić. Ja nigdy nie goniłam za wiecz­ną młodością, ale za dobrym samopoczuciem już tak. (śmiech) I z wiekiem czuję się lepiej: wolna, pewna siebie. Ale presja bycia młodą napierała z każdej strony i z tyłu głowy cza­sami pojawiało się: „A może powinnam…”.

Naprawdę uważałaś, że cokolwiek powinnaś?

Nie oszukujmy się, obserwowanie zmian, które czas rzeźbi na mojej twarzy i ciele, nie jest łatwe. Nie lubię faktu, że się starzeję. Co­raz bliżej mi do siedemdziesiątki, a przecież w środku dalej czuję się na 17 lat. Kiedy oglą­dam swoje nowe zdjęcia, to ze zdziwieniem zauważam, że tu już coś wisi, tam się mar­szczy, a jeszcze niedawno się nie marszczyło. Ale taka jest kolej rzeczy. Podoba mi się ten nowy, coraz powszechniejszy trend w foto­grafii mody, że nie wszystko musi być ideal­ne. Bo życie nie kończy się razem z gładką skórą. Dlatego nie rozdzieram szat, kiedy fo­tograf użyje światła, w którym jeszcze wy­raźniej te moje zmarszczki widać. Powoli przyzwyczajam się do takiego obrazu. (śmiech)

Najczęściej słyszałaś, że na co jesteś za stara?

Na długie włosy. Wielokrotnie mówiono, że „w tym wieku” powinnam już je ściąć, bo to fryzura zarezerwowana dla młodych kobiet. A ja nienawidzę stereotypów. Więc na po­czątku długie włosy nosiłam dlatego, że po­ po­dobało mi się, jak swobodnie powiewają na wietrze, ale z czasem stały się symbolem mo­jej niezależności. Formą manifestacji, że to ja decyduję o sobie. Podobnie było z siwizną. Pamiętam, kiedy ktoś patrząc na mnie, rzucił niewinny z pozoru komentarz: „Ja też muszę ufarbować odrosty”. Wtedy pomyślałam: „No błagam, czy ja powiedziałam, że coś mu­szę?!”. I postanowiłam, że nie będę farbowa­ła włosów. Zresztą może jeszcze kiedyś to zrobię, ale wtedy, kiedy to ja zechcę.

Coś jeszcze?

Że kobiecie „w pewnym wieku” nie wypada malować ust na czerwono, bo to epatowanie seksualnością. A ja uwielbiam czerwoną szminkę! To samo dotyczy minispódniczek, przykłady można by mnożyć. Takie schema­tyczne myślenie wciąż jest żywe. Zaczyna się już w dzieciństwie od drobiazgów typu „trzymaj złączone nogi, jak siedzisz” czy „bądź skromna”, a potem zamienia się w bardziej radykalne postawy. Miałam to szczęście, że wychowałam się w tolerancyj­nym domu. Zresztą od urodzenia mam w so­bie przekorę i zawsze buntowałam się prze­ciwko robieniu czegoś tylko dlatego, że ktoś mi każe. Oczywiście nie uważam, że każda dojrzała kobieta powinna w ramach protestu malować usta na krwistą czerwień, nosić mi­ni i zapuszczać włosy, ale chciałabym, żeby to było normalne. Trzeba uczyć ludzi, że mo­gą robić, co chcą. Myślenie w kategoriach „wypada – nie wypada”, „przystoi – nie przystoi” to jest absurd.

Patrzysz na swoje zdjęcia oczami fotografki?

Nie przepadam za oglądaniem siebie na zdję­ciach. Ale też nie uważam, że muszę się sobie podobać. Bo fotografia ma być prawdziwa. Podczas sesji nie sprawdzam efektów, nie za­glądam fotografowi przez ramię i nie kontro­luję, jak wyszłam. Na pewno jako modelce bardzo pomaga mi wiedza o fotografii. Wiem, jak układa się moje ciało, ubranie na nim, ale też jak działają obiektywy.

Zaczynałaś przygodę z modelingiem, kiedy miałaś 17 lat. To był zawód twoich marzeń?

Absolutnie nie. (śmiech) Myślałam wtedy o studiach ekonomicznych. Kochałam muzykę, często bywałam na koncertach i obracałam się w kręgach artystycznych, więc miałam wielu zaprzyjaźnionych foto­grafów. Zazwyczaj włóczyłam się z nimi po Warszawie, ale kiedy pewnego dnia komuś zabrakło modelki do sesji dla „Przyjaciółki”, to poprosił, żebym zapozowała. I jakoś to po­szło… Pierwsze kroki na wybiegu stawiałam w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego. To były świetne, odważne projekty, na dodatek uszyte z fantastycznych tkanin. A że miałam zdolności plastyczne, to podczas pokazów czy sesji odpowiadałam również za stylizacje, wykonywałam makijaże, układałam fryzury. Robiłam tapir na głowie m.in. Majce Jeżow­skiej i Ani Jurksztowicz. (śmiech) Moda za­wsze mnie ciekawiła. Jako dorastająca, trzy­nasto–, może czternastoletnia dziewczyna jeździłam wieczorami do centrum, do salonu prasowego Empik, i wertowałam zagranicz­ne magazyny. Tę miłość do mody miałam po mamie, która uwielbiała ładnie się ubrać. Trochę później w rubryce o modzie w czaso­piśmie „Scena” ilustrowałam teksty właśnie wyciętymi z zagranicznej prasy zdjęciami. To był środek lat 80. i o czymś takim jak prawa autorskie najwyraźniej nikt nie słyszał. (śmiech)

Twoi rodzice nie bali się, że to świat pełen pokus?

Zawsze dostawałam od nich dużo wolności. Mama mówiła tylko: „Jak będziesz miała ochotę wpakować się w jakąś aferę, to przy­pomnij sobie, że ja ci zaufałam”. Ta jej wiara we mnie dodawała mi pewności siebie. Kiedy miałam 19 lat, odważyłam się sama wyjechać do Paryża, mieszkałam tam i pracowałam przez pół roku. To był zupełnie inny, fascy­nujący świat. Będąc modelką, nosiłam te piękne ubrania, które wcześniej oglądałam w gazetach – kompletna abstrakcja! Tamten wyjazd nauczył mnie nie tylko samodzielno­ści, ale przede wszystkim decydowania o so­bie samej. I już nigdy nie dałam sobie tego prawa odebrać.

Nie chciałaś tam zostać?

Marzyłam o tym. Zresztą kiedy przyleciałam do Warszawy, byłam przekonana, że to tylko na chwilę. Ale wydarzył się stan wojenny. Na dodatek zostałam wezwana na przesłucha­nie, podczas którego musiałam tłumaczyć, czemu wróciłam do kraju później, niż po­winnam, już po wyznaczonym terminie. Przestraszyłam się. Więc kiedy stan wojenny się skończył, nie próbowałam odzyskać pasz­portu. Zostałam.

Kiedyś powiedziałaś, że dzięki modelingowi polubiłaś samotność.

I dzięki modelingowi, i dzięki fotografowa­niu. Bo to są zawody, w których nie masz swojego stałego miejsca. Ekipy ciągle się zmieniają, ludzie przychodzą i odchodzą. Praca raz jest, a za chwilę jej nie ma. To uczy, że nie można się do niczego przywiązywać. I że nie należy mieć zbyt wielkich oczekiwań. Ale wiesz co? Ja tę samotność nie tylko lubię, ja jej wręcz potrzebuję. Cisza pomaga poukładać różne rzeczy w głowie.

Mim